Hoe leren we (echt)?
Sinds de jaren negentig zijn eindtermen en leerplannen steeds meer doordrongen van een constructivistische visie op kennis en op leren. Die zegt dat kennis verwerven een actief proces is. Leren is in de eerste plaats (gezamenlijk) nieuwe kennis opbouwen op basis van reeds aanwezige kennis. Het is bovendien een proces dat leerlingen steeds meer zelf in handen moeten nemen, zoals pakweg de eindtermen leren leren aangeven.
Om dit waar te maken in de klas, hebben leraren een waaier van didactische werkvormen nodig. En onder meer door de input van ICT breidt dat gamma van werkvormen steeds meer uit.
Maar het constructivisme krijgt ook geregeld kritiek en dus luidt de vraag: wat werkt nu echt?
- Wat zegt bijvoorbeeld de neuropedagogie over effecten van leren op onze hersenactiviteit en omgekeerd?
- Wat is het verband tussen taal en leren?
- Is het bijvoorbeeld mogelijk om gesprekken met en onder leerlingen zo te organiseren dat ze effectief van elkaar leren, en welke werkvormen kunnen daarvoor zorgen?
Tijdens deze keynote leidt Jan T’Sas u met praktijkvoorbeelden en zaalexperimenten langs stokoude en gloednieuwe paden naar een hersenupdate.
Wie?
Jan T'Sas is licentiaat/master Germaanse Filologie. Sinds 1998 is hij praktijkassistent Nederlands in de lerarenopleiding van de Universiteit Antwerpen (UA). Daar doceert hij ook de opleidingsonderdelen Taal en Leren, Leer- en denkprocessen bevorderen en Onderwijsorganisatie en -beleid. In een vorig leven was hij leraar Nederlands/Engels in het tso en bso, redacteur en eindredacteur bij het onderwijstijdschrift Klasse, auteur van schoolboeken Nederlands voor het secundair/voortgezet onderwijs en onderzoeker aan de Karel de Grote Hogeschool. In 2018 doctoreerde hij aan de UA met het proefschrift ‘Sprekend leren. De leereffecten van exploratieve gesprekken in groepswerk’, waarover hij ook een praktijkboek schreef dat werd uitgegeven bij Die Keure.